امام صادق(ع) پس از پیش‌بینی این حوادث، خطاب به راوی فرمود: «در چنین زمانی مراقب خود باش. نجات خود را از خداوند بخواه (فرج نزدیک است) و بدان که مردم با این نافرمانی‌ها سزاوار عذاب‌اند. اگر عذاب بر آنها فرود آمد و تو در میان آنها بودی، باید به سوی رحمت حق بشتابی تا از کیفری که آنها به واسطة سرپیچی از فرمان خدا می‌بینند، بیرون بیایی. بدان که خداوند پاداش نیکوکاران را ضایع نمی‌گرداند: «و إنّ رحمـت الله قریبٌ من المحسنین».
پیامبر گرامی اسلام(ص) و امامان اهل بیت(ع) در روایات متعددی به توصیف آخرالزّمان و بیان نشانه‌های عمومی این دوران پرداخته‌اند. یکی از این روایات، روایت مفصّلی است که در کتاب «الکافی» از امام ششم شیعیان نقل شده است. امام صادق(ع) در ابتدای این روایت، در پاسخ یکی از یاران خود که با اشاره به برخورد تحقیر آمیز منصور عباسی با آن حضرت از ایشان می‌پرسد: «اینان تا کی باید سلطنت کنند و ما کی از [آزار آنها] راحت و آسایش می‌یابیم»، می‌فرماید: «آیا نمی‌دانی که هر چیزی مدّتی دارد؟... آیا این سخن تو را سود می‌بخشد که بدانی هر گاه زمان این امر و [و پایان دولت آنان] فرا رسد، از چشم بر هم زدنی زودتر رخ می‌دهد؟ اگر تو می‌دانستی که آنها در درگاه خداوند چه وضعی دارند، خشم تو نسبت به آنها بیشتر می‌شد. اگر تو یا [حتّی] همة ساکنان زمین کوشش کنند که آنها را از نظر گناه به وضعی بدتر از آنچه اکنون در آن به سر می‌برند، درآورند، نمی‌توانند. پس [مراقب باش] شیطان تو را نلغزاند و پریشان نکند؛ زیرا عزّت و سربلندی تنها از آنِ خدا، رسول او و مؤمنان است، ولی منافقان نمی‌دانند. آیا نمی‌دانی هر کس منتظر این امر باشد و در برابر آزار و ترسی که به او وارد می‌شود، شکیبایی پیشه کند، فردای قیامت در صف ما محشور می‌شود».

آنگاه آن حضرت نشانه‌های آخرالزّمان یا عصر ظهور دولت حق را چنین بر شمرد:

«1. آنگاه که دیدی حق مرده است و اهل حق از میان رفته‌اند؛

2. ستم همه جا را فرا گرفته است؛

 3. قرآن فرسوده شده، و بدعت‌هایی از روی هوا و هوس در مفاهیم آن به وجود آمده است؛

 4. دین بی‌محتوا شده است، همانند ظرفی که آن را واژگون می‌سازند؛

 5. اهل باطل بر اهل حق بزرگی می‌جویند؛

 6. شر آشکار شده است و از آن نهی نمی‌شود و هر که کار زشت انجام دهد، معذورش می‌دارند؛

 7. فسق آشکار شده است و مردان به مردان و زنان به زنان بسنده می‌کنند؛

 8. مؤمن، سکوت اختیار کرده است و سخنش را نمی‌پذیرند؛